مسئله اقلیت های ملی در شوروی

با این که نویسنده کاملا جانبدارانه به این مسئله پرداخته ولی با این حال ارزش خوندن داره.
چیزی که این وسط اشاره نشده یا خیلی گذرا و سریع رد شده این واقعیت هست که دیدگاه لنین در ارتباط با مسئله‌ی ملیت‌ها خاص خودش بوده و در سنت مارکسیستی معمولا همه پیرو نظرات روزا لوکزامبورگ در این ارتباط هستند که با آغاز جنگ جهانی اول و پیدایش امپریالیسم، استقلال‌طلبی و ملیت‌خواهی کشورها دیگر موضوعیتی عینی نداره و این موردها فقط به مهره‌های شطرنج در درست قدرت‌های جهانی علیه همدیگر تبدیل شده‌اند که متاسفانه نمونه‌های این پیش‌بینی کم نیست! (تمام فرقه‌های استالینیستی و مائوئیستی پیرو نظرات تغییریافته‌ی لنینستی (نه خود لنین) هستند).

ژول ورن زمانی کتابی درباره ی شورش تاتارهای روسیه به نام میشل استروگف نوشت واژه ی«تاتار»در آن زمان بیشتر اسم عامی بود که به جمعیت عظیم مسلمانان روسیه اطلاق میشد.سر چاپ همین کتاب سفیر روسیه تزاری در پاریس مراتب گلایه و اعتراض روسیه را به پاریس اعلام کرد اما گویا پیش بینی این کتاب ژول ورن هم درست از کار درآمد و چندی پس از تشکیل اتحاد جماهیر شوروی قیام «باسماچیان» که شورشیان تاتارهای مسلمان علیه شوروی بود شروع شد و به تشکیل دولتی موقت هم انجامید که البته شکست خورد.
بله قیام باسماچیان و هم سایر اعتراضات اقلیتها در زمان شوروی به شدت سرکوب میشد و بزرگان آن کشته و بدنه ی اعتراضات راهی زندان یا اردوگاه های کاراجباری میشدند٬ گاهی حتی مهاجرت اجباری میلیونی را برای شکست اتحاد اقلیتها به کار بردند و اینگونه شد که طبق سیاستهای استالین گرجی الاصل (که البته به قول لنین از روسها هم روستر شده بود) جمعیت روسها سرازیر جمهوری های آسیای مرکزی شدند تا نسبت جمعیتی آن را به نفع روسها تغییر دهند یا چند میلیون چچنی و تاتار و... به همان دلیل به قلب روسیه کوچانیده شدند ولی عاقبت پس از هفتاد سال سیطره ی کفر و ظلم٬جماهیر به زور سنجاق شده ی این اتحاد٬ از هم فروپاشید. خدا پدر گورباچف را بیامرزد.

این روزها دوباره شاهد جان گرفتن اندیشه های چپ گرا و کمونیستی در کشورها به ویزه کشورهای اروپایی (یونان، اسپانیا و ...) هستیم!
آیا تاریخ دوباره تکرار می شود؟!